Hoe mijn leven eruit zag met een eetstoornis - deel 1

Gepubliceerd op 18 juli 2024 om 12:39

Jarenlang heb ik geworsteld met eten. Speelde mijn gewicht, mijn spiegelbeeld en eten een enorme rol in mijn leven. Met heel veel impact, waar ik me niet altijd zo bewust van was. Totdat ik dit echt voorgoed los kon laten en ging merken wat er toen voor ruimte ontstond in mijn leven.

Begonnen in de puberteit 

De echte eetstoornis ontstond in mijn puberteit. In mijn herinnering was ik aan het einde van de basisschool wel al wat meer bezig met mijn uiterlijk, mijn gewicht en eten. Begon ik al met mezelf dingen te ontzeggen, ging ik diëten en wist ik wat wel en niet goed voor me was. Langzaam sloop dat er in. Gedurende mijn puberteit kreeg het extremere vormen. Dagelijks fietste ik 10 kilometer heen en 10 kilometer terug naar de middelbare school. In mijn broodtrommel hooguit een paar crackers met sla, die ik ook nog niet eens altijd op at. Bij het nemen van een koek op school, want tuurlijk kreeg ik wel trek, voelde ik me schuldig en slecht. Ergens was ik er ook trots op als ik de hele dag weinig tot niets gegeten had. Dan voelde ik me 'in control' en hoefde ik me geen zorgen te maken dat ik aan zou komen. 

Altijd bezig met eten

Stukje bij beetje kwam steeds meer de focus op het eten te liggen. 's Ochtends bij het opstaan bedacht ik al wat ik die dag wel en vooral ook niet kon eten. Maar op bepaalde momenten ontstond er natuurlijk ontzettende trek. En kon ik niet anders dan eten. Vooral veel eten en ongezond, al het lekkers wat ik van mezelf anders niet mocht hebben. Pakken koeken, chips, vla, zoetigheid, wat ik maar kon vinden, schrokte ik dan op. 

"Ik zag de kilo's al aan mijn lijf plakken,
ik moest zo snel mogelijk van het eten af."

Ik ontdekte een manier om van het eten af te komen

Na zo'n (vr)eetbui voelde ik me natuurlijk ontzettend slecht en vies. En zag ik de kilo's aan mijn lijf plakken. Dat kon niet, dat mocht niet gebeuren. Hoe dan ook moest ik van dit eten af komen. Met als gevolg dat ik ging compenseren, door een tijd weer niks te eten. Of ik ging extra sporten. En ik ontdekte nog een manier, door over te geven. Dit werd uiteindelijk iets wat steeds vaker en makkelijker gebeurde, waardoor ik soms los kon gaan met eten, met het idee, ik kom er toch wel weer vanaf. En zo was boulimia een feit. 

Een onhoudbare drang naar eten

Als zo'n eetbui op kwam zetten, voelde het ook vaak letterlijk alsof er een knop om ging in mijn hoofd. Op een bepaald punt was ik niet meer te houden. Ik begon met koekjes te eten en ergens kwam er dan een moment, dat ik dacht, ja, nu is het toch al verloren, dan kan ik net zo goed dooreten. Dan was er niks meer veilig. Soms kon ik een eetbui ook plannen. Als ik uit school kwam, kocht ik koeken en chocola bij de supermarkt, om daar dan van te genieten. Omdat ik de hele dag niks had gehad. Maar echt genieten? Ho maar. Tijdens zo'n eetbui proefde ik niks, was het alleen maar mezelf zo volproppen, dat het er ook gelijk weer uit moest. Omdat ik me er beroerd van voelde. 

 

Dit is jaren zo doorgegaan. In mijn volgende blog het vervolg. Herken je jezelf in dit verhaal? Roept het iets bij je op? Je mag me altijd een berichtje sturen, mijn mailbox staat open voor jou. 

«   »