Altijd bezig met eten 
Stukje bij beetje kwam steeds meer de focus op het eten te liggen. 's Ochtends bij het opstaan bedacht ik al wat ik die dag wel en vooral ook niet kon eten. Maar op bepaalde momenten ontstond er natuurlijk ontzettende trek. En kon ik niet anders dan eten. Vooral veel eten en ongezond, al het lekkers wat ik van mezelf anders niet mocht hebben. Pakken koeken, chips, vla, zoetigheid, wat ik maar kon vinden, schrokte ik dan op. 

"Ik zag de kilo's al aan mijn lijf plakken,
ik moest zo snel mogelijk van het eten af."

Ik ontdekte een manier om hier vanaf te komen.
Na zo'n (vr)eetbui voelde ik me natuurlijk ontzettend slecht en vies. En zag ik de kilo's aan mijn lijf plakken. Dat kon niet, dat mocht niet gebeuren. Hoe dan ook moest ik van dit eten af komen. Met als gevolg dat ik ging compenseren, door een tijd weer niks te eten. Of ik ging extra sporten. En ik ontdekte nog een manier, door over te geven. Dit werd uiteindelijk iets wat steeds vaker en makkelijker gebeurde, waardoor ik soms los kon gaan met eten, met het idee, ik kom er toch wel weer vanaf. En zo was boulimia een feit. 

Een onhoudbare drang naar eten
Als zo'n eetbui op kwam zetten, voelde het ook vaak letterlijk alsof er een knop om ging in mijn hoofd. Op een bepaald punt was ik niet meer te houden. Ik begon met koekjes te eten en ergens kwam er dan een moment, dat ik dacht, ja, nu is het toch al verloren, dan kan ik net zo goed dooreten. Dan was er niks meer veilig. Soms kon ik een eetbui ook plannen. Als ik uit school kwam, kocht ik koeken en chocola bij de supermarkt, om daar dan van te genieten. Omdat ik de hele dag niks had gehad. Maar echt genieten? Ho maar. Tijdens zo'n eetbui proefde ik niks, was het alleen maar mezelf zo volproppen, dat het er ook gelijk weer uit moest. Omdat ik me er beroerd van voelde. 

Dit is jaren zo doorgegaan. In mijn volgende blog het vervolg. Herken je jezelf in dit verhaal? Roept het iets bij je op? Je mag me altijd een berichtje sturen, mijn mailbox staat open voor jou.