Ik leefde altijd in de angst dat ik dik zou worden. En vond mezelf al niet mooi en te zwaar. Ik kon wel huilen als ik in de spiegel keek, zo ontevreden was ik met mezelf. Als ik dan weer een eetbui had gehad, dan was er ook geen andere optie om zo snel mogelijk weer van die calorieën af te komen. Want stel je voor dat ik ze niet kwijtraakte, dan zou ik dat zeker weten terug zien op de weegschaal én in de spiegel.
Hulp bij mijn eetproblemen
Op een gegeven moment heb ik toch bij mijn ouders aangegeven dat ik rondliep met eetproblemen. Ik kan me van die tijd niet altijd alles meer herinneren, maar ik weet nog wel dat ik van de huisarts pillen kreeg om mijn hongergevoel te onderdrukken. En ik kreeg een doorverwijzing naar een psycholoog. Echter, was dat van korte duur. In een van de eerste sessies vroeg hij mij een tekening te maken van mijn situatie. Ik kwam toen met een tekening van mezelf, dat ik mijzelf in de spiegel zag als een forse meid, een olifant. Toen de psycholoog de tekening onder ogen had, begon hij te lachen. Dat deed me toen zoveel pijn, ik voelde me totaal niet serieus genomen en besloot nooit weer naar die man toe te gaan.
"Ik had de eetstoornis nog nodig, ik kende geen andere manieren om met mijn emoties om te gaan."
In de periode daarna heeft mijn moeder nog wel wat andere pogingen gedaan qua hulp, maar ook dat raakte mij niet in de kern. Ik leerde zelf een weg te vinden in mijn eetproblematiek. Met mijn ouders kon ik er verder ook niet goed over praten en ik hield het verder ook geheim. Enerzijds door schaamte en anderzijds, dan kon ook niemand mij er mee confronteren. Dan kon ik er toch stiekem mee door gaan, want ik had het nog zo nodig. Ik wist geen andere manier om met mijn emoties om te gaan, om mijzelf te reguleren.
Mijn ingewikkelde relatie met eten kreeg een andere vorm
Na de middelbare school ging ik studeren en bleef mijn ingewikkelde relatie met eten in meer of mindere mate aanwezig. Periodes dat ik het aardig onder controle had, van tijden dat ik wekelijks meerdere eetbuien had met nog steeds compensatiegedrag als spugen of sporten. Maar mijn leven ging wel door. Ik studeerde af, ging werken, ging reizen, ontmoette mijn man, we kregen kinderen. En al die jaren bleef het eten een issue. Niet altijd meer in de vorm van eetbuien, maar wel heel berekenend. Veel angst om aan te komen. Focus op gezonde voeding en sporten. Altijd afwegend in mijn hoofd wat zal ik wel en niet eten? Het eten gelabeld als goed en fout. Nooit ontspannen en zorgeloos kunnen genieten van eten.
Een eetprobleem gaat niet over eten of het uiterlijk
Al die jaren leefde ik in de veronderstelling dat mijn eetproblemen te maken hadden met mijn zelfbeeld. Dat ik niet blij was met wie ik in de spiegel zag. Maar het bleek dat onder deze laag nog een heel andere laag zat. Wat echt de voedingsbodem was van mijn eetstoornis.
Dit kwam pas aan het licht toen ik na mijn veertigste een traject deed voor persoonlijke ontwikkeling. Ik voelde al langere tijd dat ik niet helemaal happy in het leven stond. Nog steeds die angst rondom eten, maar ook andere angsten waar ik last van had. Ik voelde ook dat er meer nodig was, dat ik wel eens een reis naar binnen mocht maken. Ik had al wat andere ervaringen opgedaan met familieopstellingen en had daar ook ontdekt wat welke rol je familiesysteem en de hechting met je ouders kunnen spelen in je leven.
De impact van een moederwond
Dat traject is voor mij heel transformerend geweest. Het was ver uit de buurt, maar het was me elke kilometer en elke minuut reistijd waard. Want hier leerde ik eindelijk in verbinding te komen met mijzelf. Iets wat ik totaal niet gewend was. Ik was een wandelend hoofd. Connectie met mijn lichaam? Mijn lichaam stond heel ver van me af, wilde ik niks van weten. Maar hier werd ik in zoveel zachtheid en liefde weer naar mezelf gebracht. Mocht ik ervaren welke impact de moederwond had op mijn leven én wat de echte oorzaak was van mijn eetproblemen. Waarom ik de leegte in mezelf vulde met eten. Waarom ik niet kon voelen, maar me wel kon laten gaan met eten. Door deze reis naar binnen in mezelf, kwam ik steeds meer bij de kern. Bij de voedingsbodem van mijn eetstoornis, waardoor deze steeds meer naar de achtergrond kon verdwijnen.
Leven vanuit innerlijke rust en liefde
Ik ben daar nog elke dag dankbaar voor. Ik kan nu voelen dat ik licht en liefde ben. Daar maak ik bewust verbinding mee, dan voel ik me zo gedragen en krachtig. Dan is alles oké, dan hoef ik niet meer te streven. Naar erkenning of waardering, want alles zit al in mij. Deze zelfacceptatie heeft mijn innerlijke strijd stil gelegd. Ik ben niet meer zo zoekende en weet veel beter wie ik ben, wat ik wil, kan mijn grenzen daarin aangeven. Het is een lange weg geweest om hier te komen. Maar ik geloof er in, alles gebeurt met een reden. Door deze reis ben ik mijn zielsmissie gaan ontdekken: andere vrouwen helpen weer in verbinding te komen met zichzelf, om te leven vanuit hun ware natuur en eigen waarde. Omdat iedere vrouw dat zo waard is.
